Voorjaar 2020
De kerkklokken luiden, er wordt ineens overal geapplaudisseerd, uit openstaande ramen klinkt gezang. Saamhorigheid en opwekking, dagen van gebed, algehele bezorgdheid en een onbestemd gevoel: het is echt veel te stil op straat, er gebeurt niets en toch houdt het ons elk moment bezig.
We rollen met grote vaart in een tijd van tegenstrijdige gevoelens. Alle horeca is dicht en steeds meer winkels sluiten hun deuren. Als we ooit behoefte aan een praatje hadden om onder woorden te brengen wat ons allemaal bezighoudt, dan nu, maar we moeten aan sociale onthouding doen. Na een uitzonderlijk grauwe winter zijn er dan nu de bloemen weer, de narcissen en de tulpen in hun vrolijke kleuren, maar de hele bloemenhandel stort in door de dichte grenzen en staat model voor de stilvallende bedrijven in het hele land.
Talloze mensen werken ineens thuis, onwennig, met haperende techniek en minder efficiënt en gezellig dan ‘op het werk’. Hoewel, lekker thuis, bij je gezin, kan ook gezellig zijn. En de kinderen zijn eveneens thuis. Zij hebben online huiswerk, waar met gemengde gevoelens wat aan gedaan wordt. Buitenspelen, met andere kinderen, lijkt in deze lente al haast een risico. De vaak verwenste school is dicht, maar de verveling dreigt.
Sportverenigingen en fitness-instellingen zijn gesloten terwijl wij nu juist onze weerstand en goede conditie op peil moeten houden. Er is ook helemaal geen sport meer op tv, zelfs op de bank hangen bij voetbal en autoracen is er niet meer bij.
Als je in de zorg werkt, heb je heel andere problemen. Dan is het enorm druk – en als het nu nog niet heel druk is, dan komt dat snel -en loop je verhoogd risico besmet te raken. Huisartsen zien, begrijp ik, minder patiënten in hun praktijk dan normaal maar de verantwoordelijkheid die op hun rust in het beoordelen van mensen die ernstige luchtwegklachten hebben, is enorm.
Ik denk aan de ouderen, in Almenum of de Spiker of ergens in een huis tussen de anderen. Iedere bezoeker kan de besmetting meebrengen en daarom komen er zo weinig mogelijk bezoekers om hun leven niet in gevaar te brengen. In hun eigen belang is eenzaamheid het gevolg.
Het zijn rare tijden, ineens, en we hebben geen idee wanneer dit alles eindigt en we weer terug kunnen naar wat als normaal gold.
Laten we in ieder geval alles doen om onnodig risico te vermijden, van handen wassen tot niet te dicht bij elkaar komen, ook niet in de supermarkt bij het laatste pak wc-papier.
Ooit zal dit stoppen en dan ligt ook deze heel bijzondere periode weer achter ons en dan kijken we er van afstand op terug, op deze beklemmende tijd.
Ik schreef het al op de website van de gemeente Harlingen: straks zitten we weer op onze terrassen en genieten van onze mooie stad en ons fijne leven hier. Laten we voorzichtig met
elkaar omgaan en ervoor zorgen dat we straks in betere tijden met z’n allen verlicht adem kunnen halen.
Ik kijk vanaf mijn bureau de tuin in -ik werk nu thuis. Ik zie de fel gele narcissen, de jonge
blaadjes aan de wilg en constateer dat de vogels zich nergens iets van aantrekken.
Tòch schijnt de zon en wordt het voorjaar!
Met vriendelijke groet,
Roel Sluiter.
