Donderdagavond op de vertrouwde tijd van 21.00 uur is het weer tijd voor je metal vitamine, bij Omroep Zilt en Shine Radio. Voor als je het mist kan je op vrijdagavond luisteren via Powerplant Radio ook om 21.00 uur. De ene plaat is nog mooier dan de andere en deze week is het tijd voor de stroming die eind jaren tachtig begin jaren negentig tot ons kwam, vooral uit Seattle de grunge.
De opening is voor een van de grootste bands uit die tijd Soundgarden.
Geprezen als grunge-vernieuwers, herdefinieerde Soundgarden rockmuziek voor een generatie. In de jaren 80 en 90 verleidde het punk-ethos, gecombineerd met een bruut metal-soundscape en Chris Cornells vraatzuchtige gebrul, het publiek dat hongerde naar iets nieuws. Cornell was aanvankelijk drummer, maar stapte al snel over op zang en gitaar, en schreef nummers samen met gitarist Kim Thayil en bassist Hiro Yamamoto. Hun muziek was rauw en woest, en stond haaks op de synthpop en hairmetal die de ethergolven van de jaren 80 domineerden. De eerste indie-releases, waaronder de invloedrijke EP Screaming Life en het voor een Grammy genomineerde album Ultramega OK, zorgden al snel voor een toegewijde indie-fanbase toen de band aan beide kanten van de Atlantische Oceaan toerde. Na het vertrek van Yamamoto en een kortstondig optreden van Jason Everman op bas, completeerde Ben Shepherd de klassieke bezetting van de band en werd Soundgarden de eerste van de nieuwe generatie bands uit Seattle die een contract tekende bij een groot platenlabel. Het platina album Badmotorfinger uit 1991 kreeg wereldwijd lovende kritieken (NME noemde het “uitgekleed, lenig en dodelijk”) en een tournee ter ondersteuning van Guns ‘n’ Roses zorgde voor een bredere bekendheid van Soundgardens wilde originaliteit en outsider-allure. Mainstream succes kwam met de release van Superunknown in 1994, onlangs opnieuw uitgebracht in een speciale 20e jubileumeditie. Een direct nummer 1-album in de Verenigde Staten, het leverde Soundgarden twee Grammy’s op, verkocht miljoenen exemplaren wereldwijd en introduceerde de band bij een massaal tv-publiek via de video voor Black Hole Sun. Tegelijkertijd verkende het een dreigend innerlijk landschap vol pijn, angst, woede en verzet. Zoals Rolling Stone concludeerde: “Het toont een veel groter bereik dan veel bands in een hele carrière weten te bereiken.”
Er is verder muziek van Nirvana, Alice in Chains, Jane’s Addiction en Mark Lanegan.
Lanegan had een uit duizenden herkenbaar stemgeluid, gedrenkt in seks, drugs, nicotine en drank. Een onverwoestbare grungestem, geperst uit een paar krakende stoflongen. Een zanger als een nachtportier. Mark Lanegan zat zeker dertig jaar achter de receptie van het meest morsige hotel van de popmuziek. Hij begon zijn carrière bij grungemonument The Screaming Trees, opgericht in 1985. De meest geestverruimende der Seatllebands. Gedurende zijn solocarrière bracht de ene na de andere prachtplaat uit, met Bubblegum (2004) als grootste klassieker uit zijn twaalfdelige discografie. Het laatste album Straight Songs Of Sorrow verscheen in 2020. Dankzij zijn unieke stem was hij een veelgevraagd gastzanger. Lanegan werkte samen met onder andere PJ Harvey, Greg Dulli (Afghan Wigs), Moby en Isobel Campbell (ex-Belle And Sebastian). En natuurlijk was er Songs For The Deaf (2002) van Queens Of The Stone Age, waarop hij de tracks Song for the Dead, Hangin’ Tree en God Is in the Radio zong. Lanegan speelde talloze keren op in Nederland. Altijd vastgeklemd aan zijn microfoonstandaard. Vroeger dronken en stoned, sinds een jaar of tien nuchter en clean. Aan babbeltjes met het publiek deed hij niet, zijn liedjes (en daarmee de gevoelens en gedachten) werden zonder theatrale gebaren de zaal ingesmeten.
We gaan ook luisteren naar muziek van 3 Doors Down, Candlexbox, Incubus, Audioslave, Pearl Jam en Green River.
Green River was een Amerikaanse rockband uit Seattle. Het was een van de eerste grungebands. Gedurende hun bestaan hebben ze één studioalbum uitgebracht Nadat de band uit elkaar viel, gingen de leden verder in bands die invloedrijk zouden blijken in het genre waaronder Mudhoney Mother Love Bone, Pearl Jam en Temple of the Dog.
En dan is er nog ruimte voor Mother Love Bone, Temple of the Dog en Mad Season.
Mad Season was een Amerikaanse band, die in 1994 in Seattle gevormd werd. De muziek van de band was niet echt grunge maar een compilatie van rock. De groep bestond uit zanger Layne Staley, gitarist Mike McCready, bassist John Baker Saunders en drummer Barrett Martin. Aangezien de meeste leden hun sporen al eerder hadden verdiend, staat Mad Season bekend als een supergroep. In 1994 ging Mike McCready naar een afkickcentrum in Minneapolis vanwege zijn alcohol/drugs problemen. Daar ontmoette hij John Baker Saunders en wanneer McCready teruggaat naar Seattle samen met Saunders, belde hij Martin op. Met zijn drieën begint men te jammen en er vloeiden stukken uit om nummers te maken. McCready belde Staley op om als zanger te gaan fungeren van deze band. Staley worstelde overigens ook nog met zijn heroïneverslaving. De reden dat McCready Staley vroeg had een diepere betekenis dan alleen een zanger te vinden. Hij hoopte hiermee dat de verslaafde Staley tussen muzikanten die clean zijn zou stoppen met de heroïne. Ze besloten om een band te gaan vormen en noemden zich Gacy Bunch hetgeen een kruising is tussen de seriemoordenaar John Wayne Gacy en de Brady Bunch. Onder deze naam trad men op in Seattle en de reacties van het publiek waren positief, hoewel ze eigenlijk alleen wat jams en onafgemaakte nummers speelden. Men speelde ook op het radiostation van Pearl Jam genaamd Self Pollution. De populariteit groeide en ze besloten om een album te maken. Ze veranderden de bandnaam in Mad Season (de Engelsen gebruiken de term Mad Season als seizoensaanduiding wanneer de paddenstoelen die gebruikt worden als hallucinatiemiddel volop in bloei zijn). Met zijn vieren trokken ze de Bad Animals Studio in Seattle in en produceerden bijna geheel zelfstandig hun album. In maart 1995 kwam het album Above uit waar ook een gastoptreden bij is van Mark Lanegan. Above is een waar perspectief van de rockmuziek waarin men van blues (Artificial Red) tot ballad (Long Gone Day, Wake Up) tot hard rock (November Hotel) gaat. Hun eerste single River of Deceit bleek aan te slaan op de radio. Alles smaakt naar meer, maar het drugsgebruik van Layne Staley leidde dat er nooit meer een tweede album zou komen, ondanks het feit dat men nieuwe nummers op de planken had. Er werd nog getwijfeld om Mark Lanegan als zanger te laten fungeren en de bandnaam te veranderen in Disinformation, maar er werd niets meer opgenomen vanwege de dood van zowel Staley (2002) als Saunders (1999).
Heb je suggesties of speel je in een band en heb je een single uit of een goede demo die je graag eens wil laten horen aan Noord-West Fryslân en de rest van de wereld of wil je ook eens een uitzending vullen met je muziek en inspiratie platen dan kun je mailen naar razenderoeland@omroepzilt.nl of rsh.razenderoeland@gmail.com
