Nieuwe ambassadeur Sportakkoord Harlingen gaat solo de Atlantische Oceaan over

Gemeente Harlingen zet met het lokale Sportakkoord volop in op een samenleving waarin iedereen met plezier kan sporten en bewegen. De gemeente werkt daarbij samen met lokale partners als verenigingen, scholen en zorginstellingen. Om die missie kracht bij te zetten, zijn er sportambassadeurs aangesteld die het belang van sport op inspirerende wijze uitdragen. Paralympisch kampioen Joël de Jong is al langer verbonden aan het akkoord. Nieuw is Renate de Backere, die in december 2026 solo de Atlantische Oceaan over zal roeien.

Een sportakkoord voor iedereen

Het Sportakkoord Harlingen is een gezamenlijk actieplan van lokale organisaties. Het doel: sport en bewegen toegankelijk maken voor álle inwoners, ongeacht leeftijd, achtergrond of beperking. Sportambassadeurs als Joël en Renate brengen deze boodschap tot leven. Joël de Jong, Paralympisch kampioen verspringen in Parijs (2024), richt zich vooral op inclusiviteit: “Als ambassadeur van Sportakkoord Harlingen wil ik me met name inzetten voor inclusiviteit. Ik vind dat sport voor iedereen mogelijk moet zijn. Of je nou jong of oud bent, welke nationaliteit je ook maar hebt, arm of rijk bent, een handicap hebt of niet. Dat moet niets uitmaken.”

Renate de Backere: kracht na tegenslag

Renate de Backere sluit zich nu aan als sportambassadeur. In december 2026 roeit ze in haar oceaanboot Mare Fortuna van La Gomera naar Antigua: een tocht van ruim 4800 kilometer, solo.

Wat haar verhaal bijzonder maakt: sporten was jarenlang niet vanzelfsprekend. Vanaf haar 25^e onderging Renate meerdere operaties aan haar benen door slijtage en een tumor. Net toen ze haar draai weer vond in het sloeproeien, werd ze getroffen door borstkanker. “Toen stortte de boel helemaal in.” Een hoop behandelingen en een lange revalidatie volgde. “Ik ben nu 55 en blij dat ik nog zoveel kan doen.”

Roeien voor een goed doel

Met haar Atlantische roeitocht wil Renate geld inzamelen voor de Maarten van der Weijden Foundation, die zich inzet voor kankeronderzoek. “Juist omdat ik zo sterk heb beseft dat ik mijn kracht en weerbaarheid te danken heb aan die nare periode, is het niet meer dan logisch dat ik me met mijn hele hebben en houden zal inzetten voor meer en nader onderzoek.”

Dat ze nu ook sportambassadeur is voor Harlingen, beschouwt ze als een eer: “Hoe gaaf is dat, dat ik sportambassadeur van de stad Harlingen mag zijn. Dat sterkt mijn missie en maakt me trots. Voor mij blijft het belangrijk om te bewegen, goed voor jezelf zorgen. Daar sta ik ook als sportambassadeur voor. Ga naar buiten, niet bij de pakken neerzitten. Je kunt altijd meer dan je denkt!”

Benieuwd naar het hele verhaal van Renate? Ga dan naar www.sportakkoord-harlingen.nl

Solo maar niet alleen

Ik ben Renate en ik ga solo de Atlantische Oceaan over roeien

In december 2026 lig in aan de start van de World’s Toughest Row op La Gomera, klaar om samen met ruim 40 andere boten te roeien naar Antigua. 4800 km verder. En wát kijk ik er naar uit om een lange tijd op dat grote water door te brengen. In de Mare Fortuna, een speciale oceaanroeiboot.

Wat ging er aan vooraf

Roeien, dat doe ik al jaren. En voor ik ging sloeproeien in Harlingen zat ik vaak in een kajak. Of zeilboot. En plots kwam er een kans voorbij om deel uit te maken van een team dat de Atlantische Oceaan over zou steken. In 2020 woonde en roeide ik in Scheveningen. Een mederoeister vertelde dat ze in december 2020 mee zou doen aan de World’s Toughest Row – Atlantic, samen met drie anderen. Leuk, dacht ik, maar had niet het idee dat het iets voor mij zou zijn. Het team was immers al compleet. Uit interesse bezocht ik de meiden op een beurs in Leeuwarden. Toen ik daar de boot zag wist ik: daar ga ik op varen. Dat was een enorm sterk gevoel. Een week later stapte er iemand uit het team. Ik nam contact op met de anderen en voor ik het wist was ik onderdeel van het team. Het avontuur lonkte met grote glimmende ogen en een uitgestoken hand.

Onderuit

Een dergelijke sportieve uitdaging aangaan is helemaal niet vanzelfsprekend. Ik heb helaas te maken gehad met een lijf dat niet meewerkt. Vanaf mijn 25e heb ik diverse operaties gehad aan mijn benen vanwege slijtage en een tumor. Ik kwam maar niet vooruit, steeds moest ik weer onder het mes en weer een periode op krukken lopen of in een rolstoel, of weer een tijd zware met pijnstilling doorkomen. Ik was zo blij dat ik uiteindelijk weer kon fietsen, wandelen en toen ik vlakbij Harlingen kwam te wonen ben ik gaan sloeproeien. Dit is mijn sport, dacht ik meteen. Geweldig, buffelen op het water met je team. Voor elkaar werken, één plons horen.

Maar ja. Toen ik begin 40 was kreeg ik de diagnose borstkanker. Toen stortte de boel helemaal in.

Na alle behandelingen was het lastig revalideren. Het lijkt dan alsof je weer van alles kunt maar nee. Vermoeidheid trok me continue naar beneden, het diepe trage moeras in. Het heeft 6 jaar geduurd voordat mijn lijf weer enigszins normaal voelde. De chemo, bestralingen en zeker ook hormoonbehandelingen hebben flinke sporen getrokken in mijn wezen. Elke controle is spannend. Dat zijn mijn verjaardagen geworden! Ik ben nu 55 en blij dat ik nog zoveel kan doen.

De keerzijde

De behandelingen hebben ook een onverwacht positief effect gehad. Want door het blijven bewegen, naar buiten gaan, zo goed en zo kwaad het kon toch fietsen of een klein rondje wandelen, hebben me er doorheen geholpen. Juist na alle behandelingen besefte ik dat ik aan kracht gewonnen had. Niet alleen dat; ik merkte een weerbaarheid en doorzettingsvermogen die ik eerder niet kende. Kom maar op, wereld, zo stond ik erin. Meebewegen als het even niet gaat, volhouden en doorzetten, weten dat de narigheid een keer ophoudt. Dat bleken goede lessen en een perfect fundament om de oceaan oversteek aan te gaan.

Een groot avontuur

En man, wat was het een avontuur. Zoiets kun je je niet van tevoren voorstellen. Het was groter dan ik ooit had bedacht. En het voelde zo goed: zo veilig op ons bootje, het vertrouwen in elkaar en in de boot.

Natuurlijk was het ook echt wel spannend op momenten! Het bijna kapseizen, de stormen uit het noorden met de brekers van opzij, de achtervolging door een haai. Weten dat er zwaardvissen zijn die hun zwaard in je boot kunnen boren. De bloedhete windstille dagen. Echt angstige momenten waren er niet. Spannend, ja, maar echt bang gelukkig niet. Ik voelde vooral ontzag, voor die prachtige beesten, voor die uitgestrektheid, de krachten van de natuur.

En nu dan? Alleen?

Eenmaal thuis realiseerde ik me pas wat er in één jaar tijd was gebeurd. Van nog nooit van de race hebben gehoord, via in een team rollen tot daadwerkelijk in La Gomera het startschot horen en gáán. Ik had geen idee waar ik aan begon. Maar heb echt enorm genoten. Tot mijn verbazing raakte de Oceaan me in mijn diepste wezen. Het voelde veilig. Het was fantastisch. Het voelde als thuis.

Tijdens de oversteek dacht ik soms, zou ik dit durven in mijn eentje? Een spontane gedachte die zich niet liet sturen. En elke keer dacht ik: ja, ik zou dit alleen durven. En nu is het zo ver.

Meer kankeronderzoek!

Omdat ik nu alleen ga, kies ik ook zelf het goede doel wat ik ga steunen. En dat kan er maar een zijn: de Maarten van der Weijden Foundation. Natuurlijk steun ik onderzoek naar kanker! Juist omdat ik zo sterk heb beseft dat ik mijn kracht en weerbaarheid te danken heb aan die nare periode is het niet meer dan logisch dat ik me met mijn hele hebben en houden zal inzetten voor meer en nader onderzoek. Het mooie is: elke euro wordt besteed aan onderzoek. Geen strijkstokken, geen verborgen kosten. Alsof ik op deze manier iets kan terug doen. Maar vooral: het is helemaal niet vanzelfsprekend om gezond te zijn. Ik ben nu gezond en dat hoop ik lang zo te houden. Nu ik de kracht voel zet ik die ook in. Het is een missie. Een missie, die ik met de steun van vrienden familie aanga. Dat voelt sterk, zeker omdat ook Harlinger en Friese bedrijven mij steunen, groot en klein. Een website maken, kleding sponsoren. De Rotary gaf me een podium in de Engelse Tuin. Sportakkoord Harlingen steunt mij nu ook. Hoe gaaf is dat, dat ik sportambassadeur van de stad Harlingen mag zijn. Dat sterkt mijn missie en maakt me trots. Voor mij blijft het belangrijk om te bewegen, goed voor jezelf zorgen. Daar sta ik ook als sportambassadeur voor. Ga naar buiten, niet bij de pakken neerzitten. Je kunt altijd meer dan je denkt!

Een enorme drang

Ik ga weer. Mijn inschrijving voor de Worlds Toughest Row, the Atlantic Challenge staat! Op 12 december 2026 hoor ik weer het startschot op La Gomera. De drang om deze flinke tocht weer te ondernemen zit heel erg diep. Tijdens de eerste oversteek merkte ik dat ik me zo thuis voelde op de Oceaan. Dat had ik van tevoren nooit bedacht. Want ik rolde eigenlijk per ongeluk in een bestaand team. Ik had zelfs nog nooit van de Atlantic Challenge gehoord!

De oerkracht

Alleen roeien dus. Dat is nu mijn verhaal. En ik kan dit, ik wist in 2020 al dat ik het kon. Het was geen bravoure om ja te zeggen. Het kwam voort uit een grenzeloze nieuwsgierigheid, vanuit een onbevangen blik op de wereld en mijn plek daarin. 20 jaar geleden had ik misschien ja gezegd uit bravoure, ja joh, doe eens gek, ik kneis dat wel. Nu heb ik de drive en het doorzettingsvermogen die nodig zijn om de oversteek alleen te maken.

Een eigen boot

De finish, ooit zal ik aankomen. Natuurlijk wil ik de snelste vrouw zijn! Het is toch een wedstrijd en dan ga ik ervoor. Een goede voorbereiding is zo belangrijk, nog meer dan ooit.

Daarom beschik ik dit jaar al over een boot om lange dagen te trainen. Hoe meer uren ik erop doorbreng hoe beter. Dan wordt de boot echt mijn maatje, mijn veilige plek, die ik door-en-door ken. Alle bedrading weten, blind een pompje kunnen vervangen, reparaties uitvoeren. Mijn eigen ehbo regelen. Heerlijk, dagenlang op het IJsselmeer en de Noordzee. Vertrouwd raken met de nachtelijke uren, onverwachte golven en een schip wat op ramkoers ligt. Zie je maar te redden! Ja, dat is het werk.